Show, don't tell.

Ik ben een weekje in Hamburg. Vakantie en schrijven. Beide lukken niet. Ik hoest de longen uit mijn lijf en loop te rillen, ook al heb ik mij in dikke vesten, bergschoenen en warme muts gehuld. Van de stad Hamburg genieten gaat niet met zo’n ziek gestel. Me concentreren op mijn nieuwe boek net zomin. Vanmorgen probeerde ik nog te schrijven in een hip koffietentje. Misschien zou een andere omgeving  dan de airbnb gevuld met troosteloze appelgroene Ikea-meubels, me inspireren. Het werkt niet. Mijn gedachten zijn ondoordringbaar, net als mijn hoofd.

Dan dus toch maar de deur uit. Vlakbij zijn de Deichtorhallen, museum voor fotografie en hedendaagse kunst. De Amerikaanse fotograaf Alec Soth exposeert er. Grote kleurenfoto’s van eigentijds Amerika.  Herkenbare beelden van armoede, intieme portretten afgewisseld met mooie lege landschappen. Er is iets met deze foto’s dat ze anders dan vergelijkbare foto’s maakt, ik heb geen idee wat dat is, waardoor ik gefascineerd en geconcentreerd bij elke foto stil blijf staan.  

In een zaal achteraf draait een documentaire, lekker even zitten. De fotograaf is op reis, op zoek naar mensen die ervoor kiezen ver weg van de maatschappij te leven. Somewhere to disappear luidt de poëtische titel. Hij heeft 'iets' met dat terugtrekken, onderzoekt of hij dat zelf ook zou willen. En is eerlijk genoeg om te erkennen dat het meer om het verlangen naar verdwijnen gaat, dan om het verdwijnen zelf.

Als ik de fotograaf aan het werk zie, snap ik waarom de foto’s zo bijzonder zijn.  Liefdevol vraagt hij aan de wat autistische jongen van een soort leefgemeenschap of hij schrok toen zij opeens aan kwamen met al die camera's. Met het korte ‘ja’ neemt hij geen genoegen. Ben je vaker bang? Op het tweede korte ‘ja’ is ‘heb je een plek om je te verbergen?’ zijn mooie vervolgvraag. Deze man weet wat interesse is. Het is een lange film, tot twee keer toe denk ik op te staan maar blijf toch zitten. Verfrist stap ik de zaal uit. Ik heradem en ik hoest niet meer. Kunst heelt, zoveel is duidelijk. 

Ik heb deze week niet geschreven aan mijn boek Show don’t tell, over kunst en verandering. Dat geeft niet, deze ervaring vertelt genoeg.