De zijweg is de hoofdweg.

Vanmiddag werd ik geïnterviewd door Harry Starren voor Café Weltschmerz. 

Ga kijken op dit prachtige digitale tv- kanaal. Inmiddels zijn er al ruim 7000 gesprekken te zien tussen een keur aan interessante mensen en dito interviewers. Veel leuker en inspirerender dan TedX.

In een half uur meanderden we van mijn boek Olifantenpaadjes, naar de verander-bereidheid van mensen, naar de Turn Club, en vervolgens kwamen we uit bij de dood en liefde. Ondertussen kwam mijn kritische kant en vermeende kunstenaarsmindset langs en of je juist in samenwerking niet veel meer jezelf kan zijn. 

Ik had het gevoel dat we nog maar net op dreef waren, toen het half uur al over was. Aan het eind van het gesprek vroeg Harry mij of we niet te veel uitgewaaierd waren. Ik weet niet meer wat ik antwoordde. Op de fiets naar huis, dacht ik na over het antwoord dat ik had zullen geven. Altijd achteraf denken dat het beter had gekund, dat zou nog eens een voornemen zijn voor 2018, om dat los te laten. 

Op de fiets dacht ik: we zijn helemaal niet uitgewaaierd, volgens mij hebben we alleen maar essentiële dingen besproken.  De zijwegen die we leken te gaan, bleken de hoofdweg. En dat, juist dat, zou wel eens de kern van ons gesprek kunnen zijn. Of dat zo is, kan je over één of twee weken online zien. Je hoort dan van me. Ik ben zelf ook benieuwd.