RADICAAL IS .... SAMEN

De hele dag en ook nu nog na twee dagen, gaat een rollercoaster aan gevoelens door me heen. Al die mensen bij elkaar, alle leeftijden. Samen lopen we door de straten van Den Haag. We luisteren als één lichaam naar aanwijzingen. Worden stil, roepen, zingen, volgen aanwijzingen op. Zorgen voor elkaar. En niet even. Ik was te laat met aanmelden, dus ontmoet ‘mijn vinger’ pas in Den Haag. Ik spreek een paar mensen aan, of ik bij hun groepje mag en word meteen warm verwelkomd. Mijn angst om alleen te zijn, smelt met de hete zon. Er is meteen een open gesprek over of we ons willen laten arresteren en waarom wel of niet. Elke keuze is goed. En dat is nu eens niet even makkelijk gezegd, maar gemeend. Ik krijg een vlag in mijn handen als we worden toegesproken met laatste praktische aanwijzingen. We gaan in beweging, twee Amsterdamse ‘vingers’; groepen van ongeveer honderd mensen. De opdracht is de straat in de hele breedte te vullen. Mijn spanning is weg. Vannacht sliep ik slecht, ik had geen idee wat me te wachten zou staan, ondanks de heldere voorbereiding in de actietraining van donderdag. Niks last van grote hoeveelheden mensen. Mijn groepje houdt elkaar in de gaten, zorgt dat we bij elkaar blijven.

We kunnen gewoon doorlopen, en voor ik het weet zijn we al op de A12. Er is niet eens een vangrail om overheen te stappen. Verbaasde delen mijn buddy en ik onze ontroering. Dan zijn ruim tienduizend mensen stil en luisteren we hoe meer dan 180 muzikanten (XR.musicians), het Dies Irae uit het Requiem van Mozart spelen: de dag der toorn. Kippenvel op mijn armen, terwijl het inmiddels ruim dertig graden is.