Anders Verder

‘Een knuffel als verjaardagscadeau’, lach ik. Zelden was ik zo blij met een aanraking. Mijn cellen springen open, zo lijkt het. De wind en de zon om me heen helpen mee.

In het begin was ik bang; lichte keelpijn, was dat een symptoom?  Ik nam elke dag mijn temperatuur op en onderzocht of ik wel fit was. Maar ik had zin in lange wandelingen en liep tevreden elke avond voor het slapen gaan nog een extra ommetje, dat mocht. Het was stiller dan anders. Ooit, tien jaar geleden alweer, toen ik hier net woonde, dacht ik dat ik elke avond zo’n ommetje zou maken langs het water. Het slaapt lekkerder daarna. Nu voer ik dat goede voornemen uit. 

Ik ga het anders doen. Hoe vaak zeggen we dat niet.  Anders dan mijn ouders. Anders dan in mijn vorige relatie. Anders dan bij de vorige werkgever. Deze fout maak ik nooit meer. Er zijn mensen die bewijzen aanvoeren dat we altijd weer in dezelfde valkuil stappen. We kunnen en willen niet veranderen. En er zijn mensen die bewijzen aanvoeren dat we wel degelijk kunnen veranderen. Als we willen, als we volhouden, als we voelen waartoe … ik hoor bij die laatste groep.

Anders verder, zo heet het boek waar ik aan meeschreef. De eerste twee weken na de lock down schreef ik over solidariteit. Ik zoek naar de schoonheid in deze verplichte collectieve retraite. Want wat zijn we trots met elkaar op alle positieve initiatieven, creativiteit en hulp. Binnen de marges kan er veel. We kunnen wél veranderen. De gemeenschappelijke ervaring op leven en dood maakt ons dieper verbonden dan ooit; een nieuwe solidariteit, zo betitelde ik mijn aandeel aan het boek.  

Twee maanden later, ik weet het niet meer zo goed. Waardoor is de twijfel in mij gezaaid? Waarom krijgt de KLM steun en de zorgmedewerkers slechts applaus?  Waarom wordt Femke Halsema zo hard aangevallen? 

Deze weken wordt er wereldwijd gedemonstreerd, wit en zwart samen tegen racisme. Misschien wel te dicht op elkaar. Gelukkig maar. We willen en moeten dichter naar elkaar. De bubbel is opengebarsten. Er is dood voor nodig. Blijft de bubbel open? Kunnen we dat? 

‘Als we maar niet terug gaan naar normaal’, die zin hoor ik steeds vaker. Is dat hoop. Is dat een keuze? Is dat een richtingaanwijzer? Is deze tijd een kans? Een kans  voor een duurzamer leven? Voor andere besluiten? Voor een nieuwe economie, van bloei in plaats van groei? Is deze tijd een kans voor meer gelijkwaardigheid? Voor inclusie in plaats van uitsluiting? Mijn hoop groeit weer. Ik krijg vandaag een nieuwsbrief van de Vrije Hogeschool met de titel ‘Hoezo online?’ Mijn hoop wint.

Anders Verder. Hoe kunnen we de hoop op een mooiere samenleving leidend laten zijn? Ik kan het niet alleen. Denk je mee op 18 juni aanstaande? Meld je hier aan voor de online boekpresentatie.