We moeten onprofessioneel worden.

Dit keer kwam er niet meteen een blogidee in me op. Het bleef stil. Niet dat het leeg was in mij, integendeel. Waren er al genoeg woorden gevallen? Niet meer of minder dan anders. Het licht was uit. Het podium weer leeg. De glazen gevuld en gedronken. Niets aan doen. Afblijven. Met rust laten. Te mooi voor woorden. En toch, ik had me voorgenomen van elke bijeenkomst.... 

Deze keer waren we te gast bij theatermaakster Laura van Dolron. Zij spreekt fier en gevoelig, zoekend en onvervaard. Het woord professioneel krijgt bij haar een nieuwe betekenis. Zij is zeker professioneel: een theaterbeest, een vakvrouw. In de zorgvuldige en passende aanwijzingen die de deelnemers ieder op maat krijgen, blijkt dat zonder meer. Zij is niet professioneel in de betekenis die we daar meestal aan geven. 'Je moet dit professioneel aanpakken en je niet laten meeslepen door je emoties'. Professioneel zijn is iets volledig anders dan jezelf zijn, dat doe je maar met je kinderen op het voetbalveld, of liever nog achter de beschermende muren thuis waar niemand je ziet. Daar mag je impulsief, boos en verontwaardigd zijn, moedeloos, dralend, depressief en verlegen zijn, als niemand je ziet. Als je daarentegen iets professioneel aanpakt, ben je beheerst. Je gebruikt wollige taal die je collega's lijken te snappen. Als het op je werk emotioneel te ingewikkeld wordt, dan kan je altijd nog escaleren naar hogerhand. Liever dát dan je onmacht laten zien. 

De derde keer van het netwerk 'kunst en leiderschap' kruipen we in de huid van Laura. En die huid is dus heel toegankelijk. Dat blijkt als iedereen zonder moeite, en vooral met zichzelf het podium betreedt: juist met onhandigheid, schaamte, of brok in de keel. Hoe meer wie die laten bestaan, des te beter de boodschap overkomt. 'Dat rommelen met je papier en mompelen dat je niets met theater hebt, doe dat eens expliciet', spoort Laura aan. En dan is er zomaar twee uur voorbij. Bij het afsluitende diner ontstaan geëngageerde en vrolijke gesprekken. Van binnen ben ik stil. Vervuld. De volgende dag vergezelt een vage glimlach heel onprofessioneel de hele dag mijn gezicht.