Muziek opent deuren.

Muziek opent een deur in je hart en in je geheugen. De vierde bijeenkomst 'leiderschap en kunst' , bij Splendor Amsterdam, beginnen we met te luisteren naar ieders' favoriete muziek. Zowel de muziek zelf als de intensiteit waarmee diegene, die de muziek heeft gekozen, luistert, hebben een bijzondere werking. Het is intiem om te kijken hoe iemand luistert. Dat doe je eigenlijk nooit. Het is meer dan meeluisteren. Alsof je even mee mag in het leven van een ander.

Via de muziek sluipen eigen herinneringen binnen. Door een operafragment denk ik aan die keer dat ik als kind mee mocht naar een opera, zo laat, het leek wel 's nachts, en wat vond ik de muziek vreselijk en de kostuums adembenemend. Ik zag als enige, zo dacht ik, hoe een zangeres haar schoen verloor, achteruitstapte en haar voet al zingend in haar schoen terugschoof.

We luisteren, er ontstaat intensiteit, ingekeerdheid. We gaan mee, we zijn onderweg in de auto, we zijn bij een concert van Bruce Springsteen, we gaan voor de dertigste keer naar het requiem van Mozart, en we weten nu hoe tantes muziek van ver dichtbij brengen.

Wilmar de Visser, onze gastheer van vandaag, speelt voor ons op zijn contrabas, een Syrisch stuk uit Aleppo. Nooit geweten dat een contrabas solo zo mooi kan zijn.

We gaan zelf muziek maken. We krijgen een crash course contrabas. Vertrouwen, volhouden en timing is het enige dat je moet kunnen, onthult Wilmar. Alsof dat zo simpel is. Samen de goede timing vinden in een klap-oefening blijkt te lukken als je goed op elkaar let. Daarna wordt het moeilijker; met drie 'stemmen' en drie verschillende klap-ritmes. We maken muziek! Als er een gitaar tevoorschijn wordt gehaald en Wilmar ons geklap met zijn contrabas ondersteunt, ontstaat een lied.

Als wij een half uurtje oefenen, vind ik dat we al best mooie muziek maken, maar dat is natuurlijk niks in vergelijking met de discipline van een muzikant. 'Gewoon heel vaak herhalen', zegt Wilmar. Voor het collectief Splendor is volharding ook noodzakelijk. Misschien zijn juist muzikanten daar wel extra in getraind. Wilmar startte dit initiatief vanuit een verlangen om vrij van subsidies muziek te kunnen maken en anderen daarvan te laten genieten. Hij vertelt twee voorbeelden van 'tegenwind' in de afgelopen zes jaar. Ik neem aan dat er heel veel meer geweest zijn. Hij heeft, samen met negenenveertig andere muzikanten volgehouden. Dat bracht dit collectief vertrouwen, vertrouwen in elkaar, en in het idee achter Splendor.

Vertrouwen is nodig om samen muziek te maken. Om mijn partij vast te houden, moet ik luisteren naar en afstemmen op de anderen van mijn groepje. Dan kan ik, als ik de tel krijt ben, weer inhaken. Ik geef mijn inzet zonder voorbehoud. Dat betekent dat ik zowel mijn fouten als passende ritme geef. Ik moet erop vertrouwen dat de anderen zichzelf ook geven. Ik hoef ze niet te controleren. Daar heb ik trouwens geen tijd voor, al mijn aandacht gaat naar het klappen en stampen. Vertrouwen is op deze manier vanzelfsprekend.

Muziek opent niet alleen een deur in je hart en in je geheugen. Muziek brengt volharding, timing en vertrouwen. Broodnodig. Vanzelfsprekend. Swingend.