Het gesprek als tekening.

We zitten in het atelier van Robbie Cornelissen. Tekenaar. Uit noodzaak, en uit wens. Hij begon te tekenen toen hij ernstig ziek was, niet meer schilderen kon. Het bleek zijn grootste kracht.

Hij geeft een kennismakingsopdracht: elkaar tekenen. Zonder verdere technische aanwijzingen ontstaan beelden, die de kern vaak pakken, geen kunstzinnige hoogstandjes en dat is de bedoeling ook niet. Het is geen kunstopleiding, maar een netwerkbijeenkomst over leiderschap en kunst. Deze eerste bijeenkomst heeft het thema ‘ambacht’.

Daarna geeft hij een paar lastiger opdrachten met dezelfde lichtheid. Iedereen gaat gedreven aan het werk: een zelfportret als leider. Het wordt langzaam stiller. Vervolgens een ruimte tekenen: het meest eenvoudige perspectief maken, met rechte lijnen in een vlak. Dat is de context waarin je werkt. Zet jezelf en jouw belangrijkste vraag van nu daarin. De tekeningen worden uitgesprokener.

Robbie vertelt zijn verhaal: zijn weg als kunstenaar en mens, er is geen verschil. Hij vertelt direct en helder. Een verhaal als een lijn. Het ambacht van tekenen is meer dan techniek en volharding. Het gaat om intuïtie: van buiten naar binnen en van binnen naar buiten. Beide bewegingen zijn zichtbaar in zijn werk. 

We trekken de lijn verder: we vervolgen met een gesprek als een tekening. Over het ambacht van leiderschap en hoe intuïtie daar een rol in speelt.

De kunst van zo’n ‘tekenend’ gesprek is om elkaars verhaal niet te overschilderen met meningen of discussies. Tastender te spreken. Om goed te tekenen moet je goed kijken. Om goed te spreken moet je goed luisteren. We trekken zachte lijnen en scherpe, felle lijnen. Vrolijke, kwetsbare, strakke lijnen, ze volgen allemaal. We maken samen een tekening. We kunnen niet zien wanneer het af is. En dat is juist het fijne ervan. De lijnen gaan altijd door, gelukkig maar.