RADICAAL … OMDAT HET TE LAAT IS

Vandaag kom ik maar niet op gang. Ik trakteer mezelf op een koffie met krant in mijn favoriete koffietentje, waar ik lees dat er weer een mooie groene rafelrand in Amsterdam weg moet. De grote bomen zijn gekapt en de grond is bouwrijp gemaakt met tonnen zand. Ik voel me als de aarde daar; een dikke benauwde deken eroverheen. De bodem huilt in stilte, zij antwoordt niet.

Afgelopen zaterdag organiseerde ik op het Zeeburgereiland een vervolg op de Summer Research School van afgelopen juni. De bewoners van de prachtige groene rafelrand vertellen aangeslagen dat ze eerder wegmoeten dan aangekondigd was voor zo’n zelfde ‘bouwrijpheid’. Hebben we nog wel tijd om in actie te komen, of is het een gelopen race?

Bij thuiskomst kijkt mijn lange todo lijst me verwijtend aan. Ik ga boven in mijn woonkeuken zitten en laat laptop, telefoon en todo-lijst in mijn werkkamer liggen. Ik pak het boek dat ik net binnen heb, Apocalypsofie van Lisa Doeland. Wat extra doemdenken, denk ik cynisch. Ik pak echter al snel een potlood om te onderstrepen en uitroeptekens te zetten. Wonderlijk genoeg krijg ik er goede zin van. Het is een opluchting de pijnlijke waarheid te lezen. We moeten niet handelen voordat het te laat is, maar omdat het te laat is. Ja, ja, ja juicht mijn hart.  

Doe je mee? Elke dag op of naast de A12, omdat het te laat is.